Dementia in the aging population of Poland: challenges for medical and social care

Abstract

With a projected rise in the percentage of elderly people in the population of Poland, the incidence of neurodegenerative diseases, including dementia, will increase. The aim of this paper is to present dementia as an increasing health and social problem in the aging Polish population. In 2015, the number of people with dementia of the Alzheimer’s type in Poland was estimated to be between 360,000 and 470,000, which indicates a growth of almost 20% compared to 2005. The onset of dementia symptoms causes a relatively rapid impairment of patients’ daily functioning, creating the need for assistance by others. In Poland, caring for an elderly person with dementia is primarily non-institutional and provided by the closest family members in a home setting. Due to the shrinking care potential of Polish families, one should expect a growing need for formal forms of support to ensure proper care for elderly individuals with dementia. At present, Poland has a poorly developed system of formal assistance for dependent elderly people and the existing infrastructure of formal care services includes only a small proportion of potential beneficiaries. The prospect of further aging of the Polish population along with the growing risk of dementia and the shrinking family care potential justify the development and implementation of a comprehensive Alzheimer’s Plan at the central and local level of our country.

Wraz z prognozowanym wzrostem odsetki osób w starszym wieku w populacji Polski, rosnąć będzie częstość występowania chorób neurodegeneracyjnych, w tym zespołów otępiennych. Celem pracy jest przedstawienie otępienia jako narastającego problemu medycznego i społecznego w starzejącej się populacji Polski. W 2015 r. liczbę osób z otępieniem typu alzheimerowskiego w Polsce szacowano w przedziale 360-470 tys., co oznacza wzrost o niemal 20% w porównaniu do 2005 r. Wystąpienie objawów otępiennych dość szybko upośledza codzienne funkcjonowanie chorego, rodząc konieczność zapewnienia pomocy ze strony innych osób. W Polsce opieka nad osobą starszą z otępieniem to głównie opieka pozainstytucjonalna, sprawowana przez członków najbliższej rodziny we własnym domu. Ze względu na zmniejszający się potencjał pielęgnacyjny polskich rodzin, należy spodziewać się coraz większego zapotrzebowania na formalne formy wsparcia w opiece nad osobami starszymi z otępieniem. Na obecną chwilę Polska jest państwem o słabo rozwiniętym systemie formalnej pomocy dla niesamodzielnych osób starszych, a istniejąca infrastruktura formalnych usług opiekuńczych obejmuje margines potencjalnych świadczeniobiorców. Ze względu na prognozowane dalsze starzenie się populacji Polski, rosnące ryzyko wzrostu zachorowań na otępienie oraz zmniejszający się potencjał opiekuńczy rodziny konieczne jest stworzenie i wdrożenie kompleksowego Planu Alzheimerowskiego, zarówno na poziomie centralnym jak i lokalnym naszego kraju.