Materiały konferencyjne (WNE)

Stały URI dla tej kolekcji

https://hdl.handle.net/20.500.13044/40

Przeglądaj

Przeglądanie Materiały konferencyjne (WNE) według Tytuł

  • Rekord
    Stanowiska interglacjalne Polski środkowo-wschodniej i Białorusi zachodniej
    (Państwowa Szkoła Wyższa im. Papieża Jana Pawła II w Białej Podlaskiej, 2016) Nitychoruk, Jerzy ; Zbucki, Łukasz ; Rylova, Tatsiana ; Majecka, Aleksandra ; Karabanov, Alexandr ; Bahdasarau, Maksim ; Hradunova, Aksana ; Hrachanik, Mikalai ; Mamchyk, Sergiej
    Polska środkowo-wschodnia posiada wyjątkowe predyspozycje geologiczne, dzięki którym w okresach interglacjalnych powstawały tu pojezierza. Z dobrze znanych i dobrze zbadanych kilkudziesięciu stanowisk, obecne są tu osady jeziorne z interglacjału ferdynandowskiego, mazowieckiego i eemskiego. W interglacjale augustowskim istniało pojezierze na północy, w okolicach Augustowa, a współczesna, holoceńska sedymentacja jeziorna, odbywa się na południe od omawianego obszaru, na pojezierzu Łęczyńsko-Włodawskim.
  • Rekord
    Stanowisko 2 – Mielnik. Góra Zamkowa geneza Podlaskiego Przełomu Bugu
    (Państwowa Szkoła Wyższa im. Papieża Jana Pawła II w Białej Podlaskiej, 2016) Nitychoruk, Jerzy ; Zbucki, Łukasz
    Jerzy Kondracki (1933) w swojej pracy „Tarasy dolnego Bugu” po raz pierwszy używa nazwy „Podlaski Przełom Bugu”, lokując go między ujściem Krzny a ujściem Nurca. Według Kondrackiego typowy przełom przez pas moren podlaskich i przez kredowe skały podłoża występuje pod Mielnikiem. Woldstedt (1920) przełomowy odcinek doliny Bugu pod Mielnikiem uważa za rynnę polodowcową, która została przemodelowana w zagłębienie końcowe przez jęzor lodowcowy, posuwający się wzdłuż osi dzisiejszej doliny Bugu. Formy lodowcowe w rynnie mielnickiej oczywiście nie zachowały się, zniszczone erozją Bugu. Podlaski Przełom Bugu, według opisu Kondrackiego (1933), zaczyna się od ujścia Leśnej i Krzny. Wcześniej pod Brześciem Bug płynie szeroką, zabagnioną doliną o niewyraźnych krawędziach. Dno doliny, wzniesione zaledwie 3-4 m ponad poziom rzeki, rozciąga się na lewym jej brzegu na przestrzeni 6 km i pokryte jest licznymi łachami, wypełniającymi się wodą w czasie wysokich stanów wód.
  • Rekord
    Stanowisko 3 – Tovarna Gora (Towarna Góra). Zaplecze strefy marginalnej lądolodu zlodowacenia Odry stadiału Warty (Towarna Góra, Białoruś)
    (Państwowa Szkoła Wyższa im. Papieża Jana Pawła II w Białej Podlaskiej, 2016) Woronko, Barbara ; Rychel, Joanna ; Hrachanik, Mikalai ; Krzywicki, Tomasz ; Zbucki, Łukasz ; Marks, Leszek ; Pochocka-Szwarc, Katarzyna
    Stanowisko Tovarna Gora (Towarna Góra) znajduje się na terytorium Białorusi, w regionie Równin i Nizin Przedpolesia (Matveev 2002), po polsku nazywanym Przedpolesiem Zachodnim. Położone jest ono ok. 40 km na północ od Brześcia, ok 10 km na północny-wschód od miasta Wysokoje i ok. 14 km na wschód od granicy z Polską. Jest to kraina wzgórz i pagórków oraz dolin niewielkich rzek i strumieni. Tovarna Gora (Towarna Góra) jest podłużnym równoleżnikowo zorientowanym wzniesieniem o długości ponad 10 km i szerokości około 1 km. W centralnej części wzniesienia budują go dwa równoległe „grzbiety”, wyraźnie wznoszące się ponad otaczającą lekko pofalowaną powierzchnię. Wysokości względne sięgają w tym miejscu 20 – 30 m. Natomiast bezwzględne w najwyższej, północnej partii wzgórz dochodzą do 193,3 m n.p.m. (Góra Kraśnica).
  • Rekord
    Stanowisko 4 – Janów Podlaski
    (Państwowa Szkoła Wyższa im. Papieża Jana Pawła II w Białej Podlaskiej, 2016) Zbucki, Łukasz
    Janów Podlaski jest jedną z najciekawszych turystycznie miejscowości Południowego Podlasia. Położony jest na Równinie Łukowskiej i Podlaskim Przełomie Bugu (Kondracki 1978) nad rzeką Czyżówką w pobliżu jej ujścia do rzeki Bug. Pierwsze wzmianki historyczne o Janowie Podlaskim pochodzą z 1423 r. kiedy to funkcjonował jako wieś Porchów. W roku 1465 przeniesiono tutaj siedzibę biskupów łuckich, miejscowości nadano prawa miejskie i zmieniono jej nazwę na Janów Biskupi. Do roku 1796 miejscowość była siedzibą biskupów łuckich, a w latach 1818-1867 stolicą diecezji janowskiej. W roku 1946 Janów Podlaski utracił prawa miejskie. Obecnie miejscowość zamieszkuje około 2 700 osób.
  • Rekord
    Stanowisko 5 – Neple. Zaburzenia glacitektoniczne w strefie marginalnej
    (Państwowa Szkoła Wyższa im. Papieża Jana Pawła II w Białej Podlaskiej, 2016) Nitychoruk, Jerzy ; Zbucki, Łukasz
    Neple położone są w dolinie Krzny, przy jej ujściu do Bugu. Około 1 km na północny-wschód od wsi znajduje się wzniesienie Góra Kamienna Baba (159,28 m n.p.m.), dobrze widoczne w morfologii terenu (fig. 1). Na szczycie pagórka funkcjonuje niewielka żwirownia gdzie sporadycznie, od wielu lat, wydobywany jest piasek i żwir. Mało intensywna eksploatacja surowca jest przyczyną zapełzywania ścian, co sprawia, że obraz geologii tego pagórka nie jest dobrze czytelny. Pierwsze badania i rysunek zachodniej ściany żwirowni został przedstawiony przez Nitychoruka (1994) gdzie glina zwałowa została datowana, wówczas powszechnie stosowaną w datowaniu glin metodą TL na 172±26 ka, co pozwalało ją wiązać ze zlodowaceniem Odry lub Warty. Nitychoruk rozdzielił glinę na bazalną, supraglacjalną oraz spływową i na podstawie zaburzeń glacitektonicznych osadów w tym odsłonięciu uznał, że powstały one w bliskim kontakcie z lądolodem.
  • Rekord
    Walory geoturystyczne obszaru przygranicznego Polski i Białorusi w rejonie Białej Podlaski i Brześcia
    (Państwowa Szkoła Wyższa im. Papieża Jana Pawła II w Białej Podlaskiej, 2016) Zbucki, Łukasz ; Rychel, Joanna ; Krzywicki, Tomasz ; Hradunova, Aksana
    Obaszar przygraniczny Polski i Białorusi w rejonie Białej Podlaskiej i Brześcia odznacza się zróżnicowaną rzeźbą terenu pochodzenia polodowcowego, która stanowi o jego georóżnorodności. Przeważająca część terenu to rozległe powierzchnie sandrowe, które okalają płaty wysoczyznowe. Z nimi zaś związana jest obecność moren czołowych i kemów, a czasem też form szczelinowych i ozów oraz zagłębień. Część tych form udokumentowana została jako geostanowiska na mapie geologiczno-turystycznej Parku Krajobrazowego „Podlaski Przełom Bugu”, np. kem w Derle i morena w Neplach (Rychel i in. 2016). Dowodami obecności lądolodu na tym obszarze są licznie występujące na powierzchni głazy narzutowe niekiedy tworzące głazowiska np. w rejonie Zabuża i Mielnika. Większe zagłębienia terenu wykorzystywane są przez rzeki, z których największe to Krzna (fig 1.), Muchawiec, Leśna (Lesnaja) i Bug.