Zawody zaufania publicznego na rynku pracy

Abstract

„Zawód zaufania publicznego” to profesja o wysokim znaczeniu społecznym, wymagająca odpowiednio wysokich kwalifikacji nie tyko zawodowych, ale także moralnych i etycznych. „Zawód zaufania publicznego” funkcjonuje w polskim prawie od 1997 r. Pojęcie to formalnie pojawiło się po raz pierwszy w Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r. w art. 17. Artykuł ten wiąże wykonywanie „zawodu zaufania publicznego” z istnieniem samorządów zawodowych, które reprezentują osoby wykonujące „zawody zaufania publicznego” i sprawują pieczę nad należytym wykonywaniem tych zawodów w granicach interesu publicznego i dla jego ochrony. Analogicznie istnieje również prawna możliwość pozbawienia zawodu statusu „zawodu publicznego zaufania” wraz z likwidacją danego samorządu zawodowego. Lista „zawodów zaufania publicznego” jest zamknięta i ograniczona kryteriami określonymi w Konstytucji RP, do „zawodów zaufania publicznego” należą przedstawiciele takich zawodów jak: adwokat, aptekarz, architekt, doradca podatkowy, inżynier budownictwa, komornik, kurator sądowy, lekarz i inne. Pojęcie „zawodu zaufania publicznego” nakłada się z pojęciem „wolnego zawodu” choć nie jest z nim tożsame. Przedstawiciele „wolnych zawodów”, którzy nie są zrzeszeni w samorządach zawodowych, tym samym nie są przedstawicielami „zawodu zaufania publicznego”. Profesje uznawane za „zawody zaufania publicznego” wiązane są z pewnym szacunkiem z racji zajmowanej w społeczeństwie pozycji.