Nanotechnologia w budownictwie

Abstract

W 2006 roku w czasopiśmie “Inżynieria i Budownictwo” został opublikowany problemowy artykuł prof. dr hab. inż. Lecha Czarneckiego “Nanotechnologia – wyznaniem inżynierii materiałów budowlanych”, w którym było postawione pytanie: czy nanotechnologia w odniesieniu do budownictwa może stać się szansą rozwoju dziedziny? Obecnie po upływie kolejnych lat to pytanie nadal pozostaje otwarte. W ciągu ostatnich kilku lat nastąpiło wyraźnie przesunięcie akcentów od nanosciencedo nanotechnology. Wydaje się jednak, że nie dotyczy to budownictwa. Istnieje kilka przyczyn takiego stanu rzeczy: odmienność budownictwa, które raczej adaptuje rozwiązania z innych dziedzin; w większym stopniu wykorzystuje koncepcje z innych obszarów niż samo ich dostarcza. Częściowo wynika to ze specyfiki obiektu budowlanego, który jest bardzo złożony, o długim okresie użytkowania i jest wytwarzany w pojedynczych egzemplarzach. Różni to zasadniczo obiekty budowlane od wyrobów mikroelektroniki czy przemysłu samochodowego; wielkie rozproszenie firm budowlanych. Budownictwo w Europie dostarcza co prawda około 10% produktu krajowego brutto (około 1000 bilionów euro), ale ponad 95% pracowników jest zatrudnionych w firmach liczących mniej niż 10 osób. W tej sytuacji, bez pomocy państwa bardzo trudno jest zgromadzić stosowną wiedzę i środki dla wprowadzania nano; wysoki koszt nanotechnologii (długi okres zwrotu) w zestawieniu ze stosunkowo niewielką stopą zysku i w konsekwencji niewielkimi środkami na badania i rozwój, ale także: brak odpowiednio przygotowanych specjalistów, brak wiedzy i konserwatyzm; obawy o wpływie nano na trwałość obiektów, zdrowie wykonawców i użytkowników oraz na środowisko. brak przekonującej i całościowej wizji wykorzystania skutków wprowadzenia nano w budownictwie.