Stanowisko 2 – Kamienec (Kamieniec)

Abstract

Miasto Kamieniec (Kamieniec Litewski) jest stolicą rejonu w obwodzie brzeskim na Białorusi. Liczy 8,4 tys. mieszkańców (2010). Położone jest nad rzeką Leśną, dopływem Bugu, 39 km na północ od Brześcia. W X-XI w powstała tu niewielka osada, którą w 1276 r. książę wołyński Włodzimierz Wasylewicz przekształcił w gród. Podstawą obrony grodu, położonego na wzgórzu nad doliną rzeki, prócz fosy i wału z drewnianymi umocnieniami, była wysoka ceglana wieża. Nie zawsze jednak wieża spełniała swoją rolę. 13 lat po jej zbudowaniu Kamieniec zdobył, a później gród zniszczył książę drohiczyński Jurij Lwowicz. W XIV wieku gród przechodził z rąk do rąk. Od 1319 r. należał do Wielkiego Księstwa Litewskiego, a od 1340 r. do króla polskiego Kazimierza Wielkiego. Od 1366 r. znowu do WKL – księcia Kiejstuta, a od 1388 r,. do księcia mazowieckiego Janusza I Starszego, zięcia Kiejstuta, który uważał ziemie podlaskie za wiano swej żony Danuty. W 1384 r. i od 1392 r. Kamieniec należał do księcia Witolda. Miał go i Jagiełło, który w czasach pokoju spotykał się tu na łowach z Witoldem. Trzykrotnie oblegany był przez Krzyżaków, którzy spalili go w 1379 r. Prawa miejskie magdeburskie Kamieniec otrzymał w 1518 r. od króla Zygmunta Starego. Miasto leżało na skrzyżowaniu szlaków handlowych z Wilna do Krakowa i z Brześcia do Grodna. Dzięki handlowi jego największy rozwój nastąpił w XVI w. Po Unii lubelskiej (1569) Kamieniec wraz z regionem wszedł w skład Rzeczypospolitej Obojga Narodów i znalazł się w województwie brzeskim. Po III rozbiorze Polski należał do Rosji, a w latach 1921-1939 do II Rzeczypospolitej, od 1945 do ZSRR, a od 1991 do Białorusi. Herbem miasta jest czerwona wieża stojąca na zielonym wzgórzu na tle błękitu nieba.