Paradygmaty działań organizacji wojskowej w kształtowaniu obronności Rzeczypospolitej Polskiej

Abstract

Zmiany w charakterze zagrożeń bezpieczeństwa państw, organizacji i sojuszy międzynarodowych zapoczątkowane wraz z zakończeniem zimnej wojny nabrały odmiennego kierunku wraz z atakami terrorystycznymi przeciwko USA w 2001 roku oraz ujawniającą się niestabilnością świata przełomu XX i XXI wieku. Początkowe optymistyczne podejście do dynamicznie przeobrażającej się sytuacji w Europie Środkowo-Wschodniej, a przede wszystkim w najbliższym sąsiedztwie Polski szybko ujawniły, że poziom zdolności obronnych Rzeczypospolitej Polskiej pozostaje w ścisłym związku z podejściem władzy państwowej i obywateli do priorytetów państwa po przemianach ustrojowych 1989 roku. Kształtowanie bezpieczeństwa poprzez aktywną politykę i obronne przygotowanie państwa, niezależnie od sojuszy i sytuacji międzynarodowej stało się fundamentem polskiej polityki i racji stanu w latach 90-tych XX wieku. Znalazło to swoje odzwierciedlenie w przyjmowanych oficjalnie i stanowiących podstawę długofalowych planów rozwoju sił zbrojnych założeniach strategicznych prognozujących środowisko bezpieczeństwa i obronność RP. W podstawowych założeniach „Strategii bezpieczeństwa RP” przyjmuje się, że sytuacja międzynarodowa stała się mniej stabilna i przewidywalna. Ocenia się, że lokalne napięcia i konflikty na tle ekonomicznym, politycznym, kulturowym, religijnym, a także ideologicznym mogą stanowić źródło wielu zagrożeń, w tym przede wszystkim terroryzmu międzynarodowego i sprzyjać zorganizowanej przestępczości.