Stanowisko 1 – Mielnik. Osady moreny czołowej zasięgu lądolodu Warty na pograniczu Polski z Białorusią

Abstract

Na obszarze nadbużańskiego Podlasia (w pasie granicznym z Białorusią) linia maksymalnego zasięgu lądolodu Warty była różnie kreślona (fig. 1A). Jego nasunięcie po Mielnik przyjmował Zaborski (1927), a na nieco większy (po okolice Niemirowa), wskazywali Rühle i Mojski (1968). Znacznie większy zasięg lądolodu (po Łęgi lub okolice Janowa Podlaskiego) kreślili Lindner (1988) oraz Marks i Pavlovskaya (2006), a największy (po Terespol) wyznaczała Nowak (1973). Z nowszych szczegółowych badań geologicznych Nitychoruka i in. (2006) wynika, że czoło lądolodu Warty w swym maksymalnym rozprzestrzenieniu sięgnęło po linię Mielnik – Niemirów. Tej koncepcji zdają się przeczyć zbieżne wyniki analizy porównawczej składu narzutniaków przewodnich najmłodszej serii glin lodowcowych w stanowiskach Mielnik i Neple, zlokalizowanych w obrębie form marginalnych położonych na linii najmniejszego (stanowisko Mielnik) i zapleczu największego rozprzestrzenienia lądolodu Warty (stanowisko Neple) – Czubla i in. (2010). Sugerują one transgresję lądolodu w formie lobu Bugu po Neple, czyli dalej na południe.