The level of self-esteem and social functioning of people with disabilities in a group of students

Abstract

Disability as a lifelong human experience is a springboard for making subsequent assessments of one’s self, in terms of positive or negative attitude. Self-evaluation as a form of self-consciousness becomes an important factor that influences social functioning of people with disabilities, including the nature of relationships with others and the efficiency of their actions. The aim of this study is to assess the level of self-esteem among students with disabilities and its connection to their relationships with other students. The study includes 39 students with disabilities from the University of Białystok. In the study a Polish adaptation of the Rosenberg Self-Esteem Scale was used. Interpersonal relations were examined by way of interviews. The questions concerned: determining the position of a disabled person in a group of peers, their openness to convey problems and needs pertaining to disability, climate during the classes, feeling stressed in situations of speaking in front of the group, the group’s reactions to statements in the classroom, the kind of participation activity in the classroom. The average level of self-esteem, which is considered optimal for proper functioning presented 41.0% of the students. The remaining percentage has either low self-esteem 28.0%, or high 31.0%. Students with low self-esteem often encountered difficulties in establishing relationships in the group: 58.3%, said they are not very well-liked in the group, 75.0% did not communicate directly about their needs and have not asked for help, 66.6% met with lack of interest, and found their opinions being ignored; among 50.0% the activity in the classroom was low, or even very low – namely at 33.3%. Conclusion: The majority of disabled students show mostly average or high level of self-esteem. Students who have low self-esteem exhibit at the same time difficulties in social functioning both in establishing positive relationships in a group and active participation in classes.

Niepełnosprawność jako doświadczenie życiowe człowieka, staje się podstawą kształtowania oceny siebie - świadomej, pozytywnej bądź negatywnej postawy wobec własnej osoby. Samoocena, jako forma świadomości siebie, staje się ważnym czynnikiem, od którego zależy funkcjonowanie społeczne osób niepełnosprawnych, w tym charakter stosunków z innym ludźmi oraz efektywność działań. Celem podjętych badań była ocena poziomu samooceny studentów niepełnosprawnych i jej związku z relacjami w grupie studenckiej. Badaniami objęto 39 studentów niepełnosprawnych Uniwersytetu w Białymstoku. Do badania samooceny wykorzystano polską adaptację skali SES M. Rosenberga. Relacje interpersonalne badano za pomocą wywiadu. Pytania obejmowały: określenie pozycji w grupie, otwartość w komunikowaniu problemów i potrzeb związanych z niepełnosprawnością, klimat panujący podczas zajęć, odczuwanie stresu w sytuacjach ekspozycji wobec grupy, reakcje grupy na wypowiedzi podczas zajęć, poziom aktywności podczas zajęć. Przeciętny poziom samooceny, uznawany za optymalny dla prawidłowego funkcjonowania, prezentowało 41,0% badanych studentów. U pozostałych ocena była niska – 28,0% lub wysoka – 31,0%. Studenci z niskim poziomem samooceny najczęściej przejawiali także trudności w nawiązywaniu relacji w grupie: 58,3 %, uważało, że są mało lubiani w grupie, 75,0% nie komunikuje bezpośrednio o swoich potrzebach i nie zwraca się o pomoc, 66,6% spotykało się z brakiem zainteresowania, ignorowaniem swoich wypowiedzi, u 50,0% aktywność podczas zajęć była niska, a nawet bardzo niska – u 33,3%. Wnioski: Większość studentów niepełnosprawnych posiada przeciętny lub wysoki poziom samooceny. Studenci z niskim poziomem samooceny przejawiają jednocześnie trudności w funkcjonowaniu społecznym: w nawiązywaniu pozytywnych relacji w grupie i aktywnym uczestnictwie w zajęciach dydaktycznych.