Zastosowanie preparatów płytkowo pochodnych (PRP) w gojeniu deficytów tkanki kostnej w przebiegu urazów i chorób cywilizacyjnych w ortopedii, traumatologii i weterynarii

Abstract

Leczenie ubytków kostnych powstałych w wyniku urazów lub w przebiegu chorób cywilizacyjnych stanowi ciągle wyzwanie dla współczesnej medycyny i weterynarii. W ostatnich latach chęć biologicznego leczenia deficytów tkanki kostnej kieruje uwagę lekarzy na poszukiwanie nowych metod terapeutycznych opartych na regulacji komórkowych procesów naprawy tkanek. Celem niniejszej pracy jest przegląd aktualnego piśmiennictwa dotyczącego zastosowania preparatów płytkowopochodnych (PRP) w zakresie analizy sposobu prowadzenia badań i wachlarzu wskazań oraz próba oceny przyczyn rozbieżności w otrzymywanych wynikach badań. W badaniach doświadczalnych oraz w praktyce klinicznej szeroko stosowane są preparaty osocza bogatopłytkowego (PRP - Platelet-Rich Plasma) zawierające skoncentrowane płytki krwi, otrzymywane w wyniku wirowania i odpowiedniej separacji, które stanowią źródło cytokin wpływających korzystnie na kościotworzenie, m.in.: płytkowopochodnego czynnika wzrostu (PDGF), transformującego czynnika wzrostu (TGF-β) oraz czynnika wzrostu śródbłonka (VEGF). Pomimo szerokiego stosowania preparatów PRP w ortopedii, traumatologii i medycynie weterynaryjnej, zarówno w patologii tkanek miękkich (ścięgien, więzadeł, mięśni) jak i w patologii chrząstki i tkanki kostnej, zastosowanie wspomnianych preparatów wśród badaczy i klinicystów budzi kontrowersje ze względu na rozbieżne wyniki badań. W dostępnym piśmiennictwie, zarówno w badaniach doświadczalnych prowadzonych na zwierzętach jak i w badaniach klinicznych, istnieje duża rozbieżność w otrzymanych wynikach. W celu obiektywnej oceny otrzymywanych wyników niezbędne jest określenie standardowego modelu badawczego co pozwoli m.in. na określenie optymalnego protokołu badawczego dla danego osobnika w danej sytuacji klinicznej.