Parezja polityczna a totalność prawdy – zagrożone bezpieczeństwo

Abstract

Parezja – wyznanie, przywołując Foucaulta, „związanie wypowiadającego z wypowiadanym słowem”, związanie z wypowiadaną prawdą, ujawnianą czy też odsłanianą w akcie mowy. Tak pojęta prawda przekształca się w demonstrację wkraczającej wraz z nią na arenę dziejów rzeczywistości, zespala się tym samym z dynamiką społeczno-politycznych zdarzeń, wkracza w przestrzeń relacji, w ową szczelinę rysująca się pomiędzy głosicielami prawdy, demonstrującymi ją podmiotami. Relacyjność samego aktu głoszenia – wyznawania jest zarazem wskazywaniem na wyłaniającą się wraz z głoszoną prawdą, wypowiadaną jako miejsce prawdy – wspólnotę. Wspólnota jako swoisty konstrukt (stwarzana aktem głoszenia communio, ciążenie jednostek w stronę jedności) jest tym, co wyłania się ze słowa, wyłania się z mitu. Mit jako mythos – opowieść, przywołując Nancy, to inaczej wypowiadanie prawdy, opowiadanie świata za pomocą wypowiadanych prawd. Wyłaniająca się w taki sposób rzeczywistość, a wraz z nią wspólnota, domaga się uznania realności tworzącej ją prawdy – słowa. Mamy tu do czynienia ze swoistą Aleturgią – manifestacją prawdy – słowa. Mit założycielki staje się emblematem uprawomocnienia kompetencji językowej – sposobu opisu stworzonej za sprawą mitu rzeczywistości, a wraz z nim uprawomocnieniem określonych stosunków panowania, uprawomocnieniem dzierżycieli władzy. Parezja przekształca się tym samym w parezję polityczą, prawda w prawdę totalną, bezpieczeństwo jako podstawa bytu społeczno-politycznego zostaje zagrożone.

Parresia – confession, recalling Foucault, “binding the speaker to the spoken word”, binding to the truth spoken, revealed in the act of speech. Truth conceived in this way transforms into a demonstration that enters the arena of the history of reality with it, and thus merges with the dynamics of socio-political events, enters the space of relations, into that gap between the proclaimers of truth and the subjects demonstrating it. The relational nature of the proclamation-confession act itself is also an indication of the emerging truth with the proclaimed truth, spoken as a place of truth – community. The community as a specific construct (created by the act of proclaiming communio, gravitating individuals towards unity) is what emerges from the word, emerges from the myth. Myth as mythos – a story, recalling Nancy, means telling the truth, telling the world with the help of spoken truths. The reality that emerges in this way, and with it the community, demands recognition of the reality of the truth that creates it – the word. We are dealing here with a kind of Aleturgy – a manifestation of the truth – the word. The myth of the founder becomes an emblem of the legitimation of linguistic competence – the way of describing reality created by the myth, and with it the legitimation of certain relations of reign, the legitimation of the holders of power. Thus, parrhesia is transformed into political parrhesia, truth into total truth, security as the basis of socio-political existence is threatened.