Parenteral nutrition and enteral nutrition in acute pancreatitis

Abstract

Acute pancreatitis (AP) is a disease of not only the prostate, because in about 25% cases severe form developes, which results in multiple organ failure and death. Nutrition in acute pancreatitis is an integral part of the treatment. The choice of method depends on the nutritional characteristics of the patient, severity of the disease and the complications associated with it. Total parenteral nutrition is used when the use of the digestive tract cannot ensure an adequate daily intake of nutrients, or wnen there are contraindications to enteral nutrition. AP best results were obtained by feeding patients gastrointestinally (supply of nutrients to the small bowel or the probe) and in the case of enteral feeding in conjunction with parenteral, depending on the needs of the patient. The use of only parenteral nutrition is subject to a greater number of septic and metabolic complications and a higher mortality rate compared with partial or total enteral nutrition. Using nutritional therapy metabolism of patients should be evaluated in order to prevent complications and to assess the effectiveness of treatment.

Ostre zapalenie trzustki (OZT) to choroba dotycząca nie tylko samego gruczołu, ponieważ w ok. 25% rozwija się jej ciężka postać, której skutkiem jest niewydolność wielonarządowa i śmierć. Żywienie w OZT stanowi integralną część leczenia. Wybór metody żywienia zależy od stanu klinicznego pacjenta, ciężkości choroby i powikłań z nią związanych. Całkowite żywienie pozajelitowe stosuje się, gdy drogą przewodu pokarmowego nie można pokryć odpowiedniego zapotrzebowania organizmu na składniki odżywcze, lub gdy są przeciwwskazania do żywienia dojelitowego. Najlepsze wyniki leczenia OZT uzyskano żywiąc pacjentów drogą przewodu pokarmowego (podaż substancji odżywczych do jelita czczego przez sondę lub jejunostomię) oraz w przypadku stosowania żywienia dojelitowego w połączeniu z pozajelitowym w zależności od potrzeb pacjenta. Stosowanie tylko żywienia pozajelitowego jest obarczone większą liczbą powikłań septycznych, metabolicznych oraz większą śmiertelnością w porównaniu z częściowym lub całkowitym żywieniem dojelitowym. Stosując leczenie żywieniowe należy prowadzić ocenę metabolizmu pacjentów, aby nie dopuścić do powikłań oraz w celu oceny skuteczności leczenia.