Militarna tożsamość sojuszniczych i unijnych Sił Szybkiego Reagowania – narodowe doświadczenia i wnioski

Abstract

Geopolityczne realia po zakończeniu II wojny światowej oraz na przełomie XX i XXI w., identyfikowane przez kluczowe organizacje na arenie międzynarodowej o właściwościach polityczno-militarnych (w tym przez Organizację Traktatu Północnoatlantyckiego i Unię Europejską), wygenerowały potrzebę dysponowania siłami szybkiego reagowania – jako antidotum na współczesne i stale transformujące się zagrożenia (militarne i niemilitarne). Przedmiotowe siły i środki mają zatem swoją przeszłość, teraźniejszość i przyszłość, a narodowa przynależność do przywoływanych organizacji skutkuje zbieraniem i analizowaniem pozyskiwanych doświadczeń oraz generowaniem adekwatnych wniosków (w tym o cechach technicznych, organizacyjnych i lingwistycznych).