EGFR potencjalnym celem dla terapii genowej nowotworów

Abstract

Receptor dla naskórkowego czynnika wzrostu (ang. epidermal growth factor receptor; EGFR) to jeden z protoonkogenów, które bardzo często ulegają nadekspresji w komórkach nowotworowych. Podwyższoną ekspresję tego receptora zauważono w przypadku raka trzustki, jelita grubego, wątroby, jajników, piersi i płuc. Zwiększona ilość EGFR w błonie komórkowej komórek nowotworowych jest szczególnie niepokojąca, ponieważ receptor ten jest zdolny do wiązania wielu ligandów, nie tylko EGF (ang. epidermal growth factor), ale także innych cząsteczek, takich jak na przykład TGF-α (ang. transforming growth factor-α), czy też naskórkowy czynnik wzrostowy wiążący heparynę (HB‑EGF; heparyne- -binding EGF‑like growth factor). Związanie się liganda ze wspomnianym wyżej receptorem skutkuje zwiększoną proliferacją komórek nowotworowych, ich unieśmiertelnieniem i zmniejszeniem wrażliwości na sygnały proapoptotyczne, co w efekcie przekłada się na większą agresywność nowotworu i gorsze rokowanie. Z tego powodu możliwość wyciszenia ekspresji EGFR w komórkach nowotworowych wydaje się niezwykle atrakcyjną strategią w terapii nowotworów. Niniejsza praca skupia się na zahamowaniu szlaków sygnałowych, w które zaangażowany jest EGFR, za pomocą plazmidu kodującego wstawki shRNA (ang. short hairpin RNA) anty-EGFR i anty-HER2. Potencjalne wykorzystanie plazmidu jako nośnika wstawki wyciszającej wydaje się skuteczną metodą, co potwierdzono późniejszym rozdziałem elektroforetycznym cDNA uzyskanego w reakcji RT-PCR z wyizolowanego z komórek linii A549 RNA. Badanie stanu apoptozy w komórkach przeprowadzono wykorzystując barwienie jodkiem propidyny (ang. propidium iodide; PI) oraz aneksyną V. Ukazało ono znamienny statystycznie wzrost odsetka komórek w późnej apoptozie po transfekcji plazmidem ze wstawką shRNA anty- EGFR. Wyniki badań pozwalają sądzić, że hamowanie genu dla EGFR może mieć znaczenie w ewentualnych próbach immunoterapii i terapii genowej niedrobnokomórkowego raka płuca.