Fluktuacja suchej masy i inuliny w bulwach Helianthus tuberosus L. w zmiennych warunkach nawożenia mineralnego
Fluktuacja suchej masy i inuliny w bulwach Helianthus tuberosus L. w zmiennych warunkach nawożenia mineralnego
Data
2014
Autorzy
Sawicka, Barbara
Skiba, Dominika
Kotiuk, Ewa
Wójcik, Stanisława
Greguła, Andrzej
Borkowska, Halina
Tytuł czasopisma
ISSN czasopisma
Tytuł tomu
Wydawca
Państwowa Szkoła Wyższa im. Papieża Jana Pawła II w Białej Podlaskiej
Streszczenie
Badania oparto na doświadczeniu polowym, przeprowadzonym w latach
2010-2012, w Parczewie. Celem badań było wykazanie wpływu zróżnicowanych
dawek i form azotu, na tle nawożenia fosforowo-potasowego, na zawartość
suchej masy i inuliny w bulwach Helianthus tuberosus. Czynnikami
eksperymentu były: odmiany słonecznika bulwiastego (Albik, Rubik) oraz
zróżnicowane nawożenie mineralne (N0P0K0 – jako obiekt kontrolny oraz
P44K126, N50P44K126; N100P44K126; N150P44K126), na tle pełnej dawki obornika. Azot
stosowano w formie azotanowo-amonowej i amidowej. W świeżej masie
bulw oznaczono suchą substancję − metodą suszarkową i inulinę przy użyciu
techniki HPLC. Nawożenie mineralne nie wywarło istotnego wpływu na plon
suchej masy, natomiast wpłynęło istotnie na zawartość suchej masy i inuliny
w świeżej masie bulw. Optymalną dawką azotu dla zawartości suchej masy
było 50 kg N.ha-1, w formie amidowej, na tle nawożenia fosforowo-potasowego.
Aplikacja azotu w dawce 100 kg N.ha-1 w formie amidowej, przyczyniła się
do największego, istotnego wzrostu zawartości inuliny w bulwach Helianthus
tuberosus. Odmianą bardziej przydatną do przetwórstwa spożywczego, z uwagi
na zawartość suchej masy i inuliny, okazała się Albik.
Opis
Słowa kluczowe
słonecznik bulwiasty,
nawożenie azotem,
sucha masa,
inulina