Funkcjonowanie Systemu Zarządzania Kryzysowego w świetle badań terenowych

Abstract

Ustawa o zarządzaniu kryzysowym określa je jako działalność organów administracji publicznej będącą elementem kierowania bezpieczeństwem narodowym, która polega na zapobieganiu sytuacjom kryzysowym, przygotowaniu do przejmowania nad nimi kontroli w drodze zaplanowanych działań, reagowaniu w przypadku wystąpienia sytuacji kryzysowych, usuwaniu ich skutków oraz odtwarzaniu zasobów i infrastruktury krytycznej. Z powyższej definicji wynika, że zarządzanie kryzysowe winno być realizowane w 4 fazach, przedstawionych na rys. 1. O czterofazowości procesu zarządzania kryzysowego w zasadzie mówi i pisze się od 2002 r., tj., od chwili wejścia w życie Rozporządzenia Rady Ministrów w sprawie sposobu tworzenia zespołów reagowania kryzysowego i ich funkcjonowania. Rozporządzenie to było aktem wykonawczym do Ustawy z dnia 17 kwietnia 2002 r. o stanie klęski żywiołowej, gdzie w treści art. 12 ujęto, że działania w celu zapobieżenia skutkom klęski żywiołowej lub ich usunięcia organy administracji publicznej wykonują przy pomocy zespołów reagowania kryzysowego.