Understanding the impact of home confinement on mental health, sleep, and behavior of children during the COVID-19 pandemic: a qualitative study

Abstract

Background. Theoretical models of behavior change focus on psychological constructs, including intention and self-efficacy, but they do not consider the role of stressors. In this study, the impact of home confinement was explored as an external stressor on mental health, sleep, loneliness, tiredness, and behavior of children during the coronavirus disease of the 2019 (COVID-19) pandemic. Material and methods. Ten children aged 7-17 years who were restricted at home for at least one month during the COVID-19 outbreak were included. Semi-structured interviews with children were conducted to elicit their feelings, reflections, and responses to home confinement during the COVID-19 pandemic. The children expressed that they felt lonely and tired at home “sometimes” to “most of the time”. Results. The children had no sleep status quality as before the COVID-19 outbreak, including difficulty in falling asleep, insomnia, and hypersomnia. Most children had depression and anxiety symptoms with different severities. The children were irritable, aggressive, or nervous at home. Only one child reported that she was more active and had positive changes compared with before. Most children experienced some degree of conflict with their parents or siblings. Conclusions. This study found that some children were affected by different kinds of emotional issues at home during the COVID-19 pandemic.

Wprowadzenie. Teoretyczne modele zmiany zachowań koncentrują się na konstruktach psychologicznych, w tym intencji i poczuciu własnej skuteczności, ale nie uwzględniają roli stresorów. W niniejszej pracy zbadano wpływ zamknięcia w domu jako zewnętrznego stresora na zdrowie psychiczne, sen, samotność, zmęczenie i zachowanie u dzieci podczas pandemii koronawirusa – COVID-19. Materiał i metody. W badaniu uwzględniono dziesięcioro dzieci w wieku 7-17 lat, które pozostawały w domach przez co najmniej jeden miesiąc podczas pandemii COVID-19. Przeprowadzono półstrukturalne wywiady z dziećmi, aby uzyskać informacje na temat ich uczuć, przemyśleń i odpowiedzi na zamknięcie w domu podczas pandemii COVID-19. Dzieci przekazały, że czują się samotne i zmęczone pozostając w domach, przy częstotliwości od „czasem” do „przez większość czasu”. Wyniki. Dzieci nie wykazywały takiej jakości snu jak sprzed wybuchu pandemii COVID-19, zgłaszając między innymi trudności z zasypianiem, bezsenność i nadmierną senność. U większości dzieci występowały objawy depresji i lęku o różnym nasileniu. W domu dzieci były drażliwe, agresywne lub nerwowe. Tylko jedno dziecko podało, że było bardziej aktywne i doświadczyło pozytywnych zmian w porównaniu z okresem wcześniejszym. Większość dzieci doświadczyła w jakimś stopniu konfliktu z rodzicami lub rodzeństwem. Wnioski. W badaniu stwierdzono, że niektóre dzieci zostały dotknięte różnymi rodzajami problemów emocjonalnych w domu podczas pandemii COVID-19.