Effect of a method for developing communication skills on physical activity in children with intellectual disabilities

Abstract

Background. The purpose of the study is to evaluate the effectiveness of a selected special education method on the level of physical activity in schoolchildren with intellectual disability. Material and methods. The study was conducted on 32 children with rather similar backgrounds: all participants were Armenians with no medical history of any registered disorders and the same moderate degree of intellectual disability (IQ score = 35-49). A physical education program based on two games using the Picture Exchange Communication System (PECS) was conducted for three months by a physical educator trained in PECS. The level of habitual physical activity before and after the study period was assessed by the Physical Activity Questionnaire for children (PAIC-A) and pedometry (Omron HJ-112, Illinois, USA). Twoway ANOVA (intellectual disability × intervention) with a post hoc Bonferroni test was used to examine the differences between the pre- and post-intervention physical activity and pedometry assessment results. Results. The use of PECS resulted in an overall increase in the levels of physical activity. The results showed a significant group-by-time interaction effect for unstructured physical activity, structured exercise, organized sports, commuting to and from school, and total sedentary activities (all measured in min/week; p<0.05). Post hoc comparisons revealed a remarkable improvement in PAIC-A and pedometry scores in the intervention group (p<0.05). Conclusions. Technologies for developing communication skills are an option to increase the physical activity of children with intellectual disability. Enhanced working memory facilitates improved executive motor functions.

Wprowadzenie. Celem pracy jest ocena skuteczności wybranej metody kształcenia specjalnego na poziom aktywności fizycznej u dzieci w wieku szkolnym z niepełnosprawnością intelektualną. Materiał i metody. Badaniem objęto 32 dzieci o dość podobnym pochodzeniu: wszystkie były Ormianami, bez historii medycznej jakichkolwiek zarejestrowanych zaburzeń i z takim samym umiarkowanym stopniem niepełnosprawności intelektualnej (wynik ilorazu inteligencji, IQ = 35-49). Program wychowania fizycznego oparty na dwóch grach wykorzystujących Picture Exchange Communication System (PECS) był prowadzony przez trzy miesiące przez pedagoga wychowania fizycznego przeszkolonego w zakresie PECS. Poziom nawykowej aktywności fizycznej przed i po okresie badania oceniano za pomocą kwestionariusza aktywności fizycznej dla dzieci (PAIC-A) oraz pomiaru liczby kroków (Omron HJ-112, Illinois, USA). Dwukierunkowa analiza wariancji ANOVA (niepełnosprawność intelektualna × interwencja) z testem post hoc Bonferroniego została wykorzystana do zbadania różnic między aktywnością fizyczną przed i po interwencji oraz wynikami oceny liczby kroków. Wyniki. Zastosowanie PECS spowodowało ogólny wzrost poziomu aktywności fizycznej. Wyniki wykazały istotny efekt interakcji między grupą a czasem dla nieustrukturyzowanej aktywności fizycznej, ustrukturyzowanych ćwiczeń, zorganizowanego sportu, dojazdów do i ze szkoły oraz całkowitej aktywności sedenteryjnej (wszystkie mierzone w min/tydzień; p<0,05). Porównania post hoc wykazały znaczną poprawę wyników PAIC-A i pomiaru liczby kroków w grupie interwencji (p<0,05). Wnioski. Technologie rozwijające umiejętności komunikacyjne stanowią opcję zwiększenia aktywności fizycznej dzieci z niepełnosprawnością intelektualną. Poprawiona pamięć robocza ułatwia poprawę wykonawczych funkcji motorycznych.