Mental barriers to reduce vulnerability to injury during a fall: an elementary issue of personal safety in a global civilization

Abstract

The effects of unintentional human falls are seen as a serious public health problem. The cognitive aim of the study was to argue, based on evidence, that radical progress in preventing the consequences of unintentional falls is possible as long as mental barriers are broken down among actors with the potential competence to make changes from the micro to macro scale. Aa a method, a narrative review was used of publications documenting the achievements of the experts of the “Polish School of Safe Falling” regarding the mental aspects of the widespread implementation of methods to reduce the phenomenon of vulnerability to injuries during falls throughout the entire ontogeny. Participants in the main pedagogical experiments declared that: teaching safe fall techniques made sense for both healthy and high-risk individuals (95% of physiotherapy students’ responses); all amputees and 83% of patients with visual impairment were convinced that teaching safe fall techniques in high-risk fall groups made sense; one response from a patient with visual impairment (16%) was “I don’t know”, and none of the respondents denied the advisability of teaching safe fall techniques. The child’s natural ability to protect their hands and head during an unintentional fall begins to be lost by the age of three. Therefore, learning how to fall safely is the surest of ways to reduce the number of people who would spend the rest of their lives in disability as a result of injuries sustained in a fall.

Skutki niezamierzonego upadku człowieka są postrzegane jako poważny problem zdrowia publicznego. Celem poznawczym pracy była argumentacja oparta na dowodach, że radykalny postęp profilaktyki skutków niezamierzonych upadków jest możliwy pod warunkiem przełamywania mentalnych barier wśród podmiotów o potencjalnych kompetencjach dokonania zmian od mikro do makro skali. Jako metodę zastosowano przegląd narracyjny publikacji dokumentujących osiągnięcia ekspertów „Polskiej Szkoły Bezpiecznego Upadania” mających związek z mentalnymi aspektami powszechnego wdrożenia metod redukujących zjawisko podatności na uszkodzenia ciała podczas upadku w całej ontogenezie. Uczestnicy najważniejszych eksperymentów pedagogicznych deklarowali, że: nauczanie technik bezpiecznego upadania miało sens zarówno w przypadku osób zdrowych, jak i osób z grup wysokiego ryzyka (95% odpowiedzi studentów fizjoterapii); wszystkie osoby po amputacji i 83% pacjentów z wadą wzroku było przekonanych, że nauczanie technik bezpiecznego upadania w grupach o podwyższonym ryzyku upadków ma sens; jedna odpowiedź pacjenta z wadą wzroku (16%) brzmiała „nie wiem” i nikt z badanych nie zaprzeczył celowości nauczania technik bezpiecznego upadania. Naturalną zdolność ochrony rąk i głowy podczas niezamierzonego upadku dziecko zaczyna zatracać w trzecim roku życia. Dlatego umiejętność bezpiecznego upadania jest najpewniejszym ze sposobów redukowania w przyszłości liczby osób, które na skutek obrażeń doznanych podczas upadku spędziłyby resztę życia w niepełnosprawności.