Management of type 2 diabetes

Abstract

Type 2 diabetes mellitus (T2DM) is the more common form of diabetes, characterized by insulin resistance and reduced insulin secretion; this occurs during the progression of T2DM, and high blood glucose levels. T2DM, a prevalent metabolic condition, arises from the dual causes of impaired insulin production by pancreatic β-cells and the inadequate response of insulin-sensitive tissues to insulin. It poses a significant public health concern, impacting both health and quality of life. Individuals with T2DM may have normal fasting glucose levels. The pathophysiology of T2DM is characterized by a combination of insufficient insulin production and reduced responsiveness to insulin, both of which are associated with the presence of inflammatory cytokines in the bloodstream and elevated levels of fatty acids. These factors result in impaired glucose transport into the cells that need it, increased breakdown of fat, and heightened production of glucose by the liver. It is crucial to establish a diagnostic framework, provide medication such as sulfonylureas or insulin, and incorporate dietary and physical activity interventions. Managing cholesterol and blood pressure alongside hyperglycemia control is essential to reduce the risk of cardiovascular problems. While SGLT2 inhibitors and GLP1 agents offer cardiovascular benefits, they should complement, not replace, statin therapy and blood pressure control for effective cardiovascular risk reduction.

Cukrzyca typu 2 (T2DM) jest bardziej powszechną postacią cukrzycy, charakteryzującą się insulinoopornością i zmniejszonym wydzielaniem insuliny; jest to powiązane z progresją T2DM i wysokimi poziomami glukozy we krwi. T2DM, powszechnie występujący stan metaboliczny, jest konsekwencją dwóch przyczyn: upośledzonej produkcji insuliny przez komórki β trzustki i niewystarczającej odpowiedzi na insulinę tkanek wrażliwych na insulinę. Schorzenie to stanowi poważne zagrożenie dla zdrowia publicznego, wpływając zarówno na zdrowie, jak i jakość życia. Osoby cierpiące na T2DM mogą mieć prawidłowy poziom glukozy na czczo. Patofizjologia T2DM charakteryzuje się połączeniem niewystarczającej produkcji insuliny i zmniejszonej odpowiedzi na insulinę, z których oba są związane z obecnością cytokin zapalnych we krwi i podwyższonym poziomem kwasów tłuszczowych. Czynniki te powodują upośledzony transport glukozy do komórek, które jej potrzebują, zwiększony rozkład tłuszczu i podwyższoną produkcję glukozy przez wątrobę. Kluczowe jest ustalenie ram diagnostycznych, zapewnienie leków, takich jak sulfonylomoczniki lub insulina, oraz włączenie interwencji dietetycznych i aktywności fizycznej. Zarządzanie poziomem cholesterolu i ciśnieniem krwi wraz z kontrolą hiperglikemii ma zasadnicze znaczenie dla zmniejszenia ryzyka wystąpienia problemów sercowo-naczyniowych. Podczas gdy inhibitory SGLT2 i leki GLP1 oferują korzyści sercowo-naczyniowe, powinny one uzupełniać, a nie zastępować terapię statynami i kontrolę ciśnienia krwi w celu skutecznego zmniejszenia ryzyka sercowo-naczyniowego.